Ég var að fá tilkynningu um arf. jamm. Stóran og miklan arf. eða svo mikið sem: I am very happy to let you understand that my client left three million eight hundred and seventy thousand {USD3.87 M} United States of America dollars jahá og hvaðan fæ ég alla þessa peninga, jú í arf eftir frænda minn; Mr.Phillips Kristín sem dó í sprengjuárás í Nígeríu fyrir nokkrum árum. Búið er að leita að ættingjum um allan heim og loksins fundu þeir mig sem hef sama ættarnafn og sá framliðni eða Kristín. Ó já fyrir ykkur sem ekki vissuð þá er þetta ættarnafn en ekki venjulegt persónunafn.. Ég fæ þetta bréf frá virðulegum lögfræðingi sem kallar sig Barrister Solomon kingsley og er með hotmail adressu sem svara á. MJÖG traustvekjandi, mjög svo. Og til að kóróna allt vill hann fá hluta af arfinum mínum. Hver er sanngirnin í því? and then you and I can share the money according to any agreed ratio because the this funds is almost maturing to confiscation... yeah ræt, ég ætla ekki að leyfa Solomon að fá neitt af peningunum mínum. hann getur étið það sem úti frýs. Ég ætla að eiga þetta ein (með Skakka) og kannski deila með vinum og fjölskyldu en Solomon vill að ég flýti mér að svara. Og ástæðan? Jú hún er þessi: I crave your indulgence to present you as the surviving next of kin to the deceased so that we can reap from the fruit of this old man labour before some group of bad and corrupt leaders in my country get rid of this money and share it for their own selfish interest instead of the both of us sharing it for the betterment of us and family. Hehe þetta lið er kolruglað. ættu kannski að kynna sér íslenskar nafnareglur áðurn en þeir senda svona bréf, sérstaklega gott þetta með bad og corrupt leaders.. hehe

Í dag var gaman að vakna. Ég hefði getað vaknað aftur og aftur því það var svo gaman. Þetta er nefnilega síaðsti vinnudagur fyrir frí. JIBBÍ JEJ og tralalala og allt það. Þetta var svo skemmtilegt að ég meira að segja ákvað að fara á brettið FYRIR vinnu í staðinn fyrir að fara EFTIR vinnu eins og ég hef verið að gera þennan mánuðinn. Núna sit ég og reyni að skipuleggja daginn þannig að ég nái að klára allt sem þarf að klára. Það verður pís of keik.

Ég fékk óvænta gjöf á dögunum. Skakki segir þetta vera útskriftargjöf en hann var nú eiginlega búinn að gefa mér svoleiðis. Hann var hinsvegar búinn að fá leið á því að ég þarf að vita hversu langt ég fer þegar ég ferð í göngu um náttúruna og fór því og keypti handa mér Garm. Þetta er svona garmur sem á að hafa á hendinni og þá tengist hann við gervihnetti og staðsetur mann nákvæmlega þar sem mar er staddur eða nokkuð nákvæmlega. Þessi garmur er þannig uppsettur að í honum er ímyndaður æfingarfélagi þannig að hægt er að keppa við hann þegar verið er að æfa. Félaginn er að vísu alltaf ívið betri þannig að það þarf að hafa sig allan við. Þetta er alveg brilljant tæki. Ég er nefnilega loks búin að fatta að ég er ekki fyrir svona hópsamkomur í íþróttaiðkun minni. Allt í lagi að þetta sé svona gönguhópar og svoleiðis en maður lifandi svona stór hópur eins og átakshópurinn í vinnunni..það dregur úr mér allan mátt. Ég er miklu duglegri þegar ég er bara ein með mitt markmið og svona. Garmurinn á eftir að fylgja mér um allt. Skil bara ekki af hvejru ég var ekki löngu búin að kaupa svona, annað eins hef ég nú keypt í óráðssíu eyðsluæðisins. Ég fékk mér að vísu göngumæli hérna um árið og annað eins drasl hef ég ekki keypt. Kostaði yfir 3000 krónur sem mér finnst mikið fyrir tæki sem er algjört drasl. Seljandinn fullyrti að þetta væri sko ROSA gott tæki. Það virkaði ekki ROSA vel fyrir mig. Kannski hef ég bara labbað svona hægt? hehe En tækisdruslan taldi bara sum skrefin, alveg sama þó skrefalengd væri stillt í tækið og því komið fyrir á góðum stað. Garmurinn er sko ekki svona. Ó nei. hann segir mér meira segja hversu mörgum kaloríum ég eyddi, geri aðrir betur en það. Þetta er auðvitað nauðsynlegur fróðleikur fyrir alla sem eru að æfa.

Þriðjudagsgönguvinafélagið á sólargöngu á stöndinni
 Gönguferðin í gær var æði skemmtileg en ég undirrituð tók að mér að lóðsa hópinn um upplendi einhverrar sveitar að leita að tveimur hellum sem ég hafði áður fundið á laugardeginum síðasta. Þetta tókst nú ekki betur en svo að hópurinn lenti í þeirri svaðalegustu mosaferð sem um getur í sögu félagsins (sem nú er orðið fimm vikna gamalt). Ég lét ekki á mig fá þó á mér dundu háðsglósur varðandi rathæfni mína og eftir að hafa dregið hópinn í nokkra hringi um svæðið með tilheyrandi snúningum þá fundum við þennan líka fína helli. Á leiðinni heim tók ég svo nokkra auka hringi á hringtorgum bara til að gleðja félagana, það var alls ekki eins og ég væri í einhverjum vandræðum með að rata heim...

Oh mæ god hvað tónleikarnir með Anthony and the Johnsons voru frábærir. Ég fékk gæsahúð mörgum sinnum. Ég er alvarlega að hugsa um að gerast grúppía og elta þau um víða veröld. Anthony spilar á röddina eina og hljóðfæri og hljóðfæraleikararnir ná að fylgja honum þó hann sé bara að bulla eitthvað upp úr sér. Bestu tónleikar sem ég hef farið á lengi. Hitti tvo sem ég þekki, Hrafnhildi sem ég fór með til Eistlands hér um árið og Hansa. Fleiri voru þarna en ég þekkti þá ekki, lið eins og Björk, Ceres4, Jón Góði og wannabefrægir úr sjónvarpinu.

Mér finnst hinsvegar kominn tími til að við heimtum tónleikahöll. Hætta við eina íþróttahöllina og byggja tónleikahöll. NASA er yfirsveittur fyrir tónleikahald. Það voru allir að leka niður og gott betur en það. Tónlistarfólkið var að yfirliði komið og Anthony kvartaði yfir að píanóið hefði vanstillst í þessum hita. En tónleikarnir voru góðir!!!!!

Ég fór í blóðprufur fyrir nokkru til að mæla hvort ég væri í dauðateygjunum vegna offitu minnar. Þegar ég talaði við lækninn áðan sagði hann að ég væri með mjög lágt kólesterol, svo lágt að það væri nærri því of lágt.. hann endaði með því að segja mér að hann vildi óska að sitt væri svona lágt. Þetta verður því ekki það sem drepur mig á næstu vikum, heldur eitthvað annað!

Hjartað er ein að rolast í London og ég öfunda hana svo að ég gæti fallið í yfirlið hér á lyklaborðinu. Úti er brjálæðisrigning og ekki líkur fyrir því að stytti neitt upp áður en ég kemst í frí. Ég get sko alveg viðurkennt það að stundum er mér skapi næst að flytja frá okkar regnóða landi og fara eitthvað annað þar sem er smá möguleiki á sól. Andskotans rigning! Ég hlakka til þeirrar stundar sem ég get farið að skipuleggja aftur. Skipuleggja eitthvað fram í tímann. Undanfarin ár hafa verið þannig að eingöngu er lifað fyrir líðandi stund og ekki er hægt að skipuleggja neitt, hvorki frí eða annað. Ég er gjörsamlega búin að fá upp í háls af því að bíða eftir að þessi eða hinn mánuðurinn líði til þess að hægt sé að byrja á næsta skrefi. Þetta ætti að taka enda í september eða október. Það er svona þegar fólk langar í hið ómögulega. Hvers vegna getur mig ekki bara langað í nýjan bíl eða nýja íbúð? Mig langar í hvorugt. Mig langar jú í aðeins meira pláss en það er spurning hvort það sé ekki bara unnt að fá það með því að henda öllu draslinu út og byrja upp á nýtt. Pakka saman bókunum og kaupa einhver mini húsgögn.