Meinvill í myrkrunum

...and all of the angels..

18 ágúst 2005

Bloggið hennar Nönnu í dag minnti mig á það hvað það var gaman að byrja í skólanum á hverju haust og hversu afskaplega leiðinlegt mér fannst í leikfimi. Ég hef auðvitað aldrei verið neinn íþróttaálfur og hafði (og hef) afskaplega lítið gaman af boltaleikjum. Og það voru þeir leikir sem nær undantekningarlaust voru spilaðir í leikfimi. Það var eins og ekkert annað væri til en handbolti og aftur handbolti. Ég fæ enn svona kvíðahroll þegar ég hugsa um þessa tíma. Í minningunni var alltaf handbolti. Það getur eiginlegha varla verið rétt því einhversstaðar í skúmaskoti hugans finnst mér ég sjá einhvern hest og bretti fyrir framan og einhverja stöng til að hoppa yfir.
Nei ég held þetta sé misminni það var ALLTAF handbolti.
Og alltaf var ég valin síðust og ekki bara síðust held LANG síðust. Feita stelpan í bekknum var ekki svona léleg eins og ég og var því alltaf valin framarlega því hún gat verið í marki. Ég var og er hrædd við boltann og enn þann dag í dag get ég varla séð handbolta í sjónvarpinu án þess að fá hroll og slekk því alltaf á sjónvarpinu þegar um handbolta er að ræða.

Það var líka sundkennsla. Ég mætti í fyrsta tímann hjá Siggu sundkennara á Húsavík alveg rosa spennt því ég hafði aldrei farið í sund áður og hafði til þess miklar væntingar. Sigga drap þessar væntingar á nokkrum sek. þegar hún ýtti mér í kaf og hélt mér niðri þegar ég þorði ekki strax að fara í kaf. Svar mitt? Ég hætti að mæta í sund og fékk undanþágu þegar upp um mig komst. Lærði síðan að synda á eigin rammleik þegar Sigga fór í langt sumarfrí nokkrum árum síðar. Var svo nærri drukknuð í lauginni þegar hún mætti úr fríinu því ég var svo hrædd við hana. Talandi um að hægt sé að skilyrða menn. þarna var búið að skilyrða mig til að vera svo skelfingu lostin við þessa konu að ég gat ekki tekið nema 2-3 sundtök ef hún var nálægt og sökk síðan í kaf. Ef hún var hinsvegar ekki nálægt synti ég eins og herforingi (gamall herforingi kannski). En ég hef sem sagt aldrei haft gaman af því að fara í sund og held og leyfi mér að fullyrða að það sé þessari fyrstu reynslu að kenna.

Ég hef heldur aldrei haft gaman af handbolta og held líka að það sé leikfimireynslunni að þakka. Að standa og bíða í stelpnahóp eftir að vera valinn og vita jafnframt að maður verður valinn síðastur og af því við vorum svo margar að fá þá að sitja á varabekk meiri partinn af tímanum. OJ BARA. Ef ég eignast þessa litlu dömu sem ég er að reyna að fá þá ætla ég að passa sérstaklega upp á helfvítis leikfimina. Að það sé ekki möguleiki að henni líði illa þar. Úff hvað ég er fegin að vera ekki að byrja í skólanum!

script type="text/javascript" src="http://www.haloscan.com/load.php?user=annakr"> << Til baka


Powered by Blogger