Núna líður mér ekkert betur. Einglega líður mér alveg bölvanlega. Er einstaklega kvenleg og með verki í hendinni eftir blóðsuguna og verki á sálinni þegar ég horfi á lyfjapokann. Tveir hvítir plastpokar. Annar er fullur af lyfjum og hinn er sprautur og sprautubox. Jöfulsins ógeð og hana nú.

Kostnaður vegna þessa er gífurlegur. Á lyfjaspjaldinu stendur 183.000 krónur. Við borguðum 0 krónur en borgum fyrir nálarnar og það eru um 3500 krónur. Plús tæplega 150.000 sem þetta kostar okkur. Mér finnst þetta mikið og mig langar heim að leggja mig.

Við áttum tíma klukkan 10 í morgun og biðum í 40 mín eftir að kæmi að okkur. Samt vorum við fyrst af þessum þremur sem áttu pantaðann tíma. Ég reikna með að þeir haldi að fólk sé ekki í vinnu. Þetta skokk tók 2,5 tíma allt í allt. Mér finnst það líka mikið. En kvartar maður? Neibb alls ekki því ég vil fá bestu meðferð sem völ er á og ætla ekki að byrja með einhverju tuði. Var samt orðin ansi þung á brún þegar við vorum kölluð inn. Skil ekki afhverju verið er að gefa fólki ákveðinn tíma og svo situr mar og bíður og bíður. Það voru tvö blöð að lesa: Mannlíf desember 2001 og Vikan mars 2001. Ég las bæði í vor þegar ég beið. Næst hef ég með mér bækur að lesa. Ekki bók heldur bækur.

Auðvitað á ég ekki að vera að kvarta. Á auðvitað að líta á þetta sem mitt tækifæri og allt það. En stundum er bara ekki hægt að vera súper jákvæður. Bara ekki hægt. Helvítis hvítu plastpokar. Og núna þarf ég að fara að tala við leibeinandann um áætlunina mína að MA ritgerðinni. Mig langar ekki til að sitja og vera háfleyg og koma með einhverjar góðar hugmyndir.

Stundum er hægt að öfunda lítil börn. Þegar þeim líður eins og mér, þá fleygja þau sér í gólfið og sparka með fótunum eins og vanstilltir álfar. Yrði ekki sjón að sjá ef ég gerði það. Frekar svona eins og karta held ég nema ekki græn á litinn. En mig langar mest til þess.