Ég ætla beint heim og undir sæng. Þetta er svoleiðis dagur. Og ég ætla ekki að draga frá eða lyfta höfði frá kodda fyrr en á morgun. Einmitt, þetta er svoleiðis dagur.

Leiðbeinandinn minn tók áætlunina og tætti hana niður. Hún var ekki góð en ég átti nú samt ekki von á þessu (stuna). Hún hefði alveg getað tekið skæri og klippt hana eða sett í tætara. það er ekki heil brú í því sem eftir stendur. En þess vegna er mar með leibeinanda, svo þeir geti komið manni á rétta braut. Ég er bara svo heiladauð að ég veit ekki hver brautin er. Samt benti hún mér í rétta átt, er bara ekki viss um að ég sjái hana fyrir þokunni í heilanum. Ætla heim í rúmið. Eftir rúman klukkutíma. Hana nú!

Ég gleymdi að minnast á eitt sem blóðsugan sagði. Hún sagði þegar ég kveinkaði mér undan sprautudruslunni "Haukurinn verður bara að bjóða þér á kaffihús á eftir"

Við horfðum bæði á hana með manndrápssvip. Haukurinn að verða búinn að vera frá vinnu í fjóra tíma og ég í tvo og svo stakk hún upp á því að við færum á kaffihús? Hvað er með svona fólk? Reiknar það ekki með að við séum í vinnu? Hverslags hálfvitagangur er þetta, ég bara spyr.