Þá er þessi fína langa helgi búin. Ég er hinsvegar hægt og örugglega að breytast í taugabúnt. Það er nú vika þangað til við vitum hvort við fáum upplýsingar um barnið okkar tilvonandi í næstu viku eða hvort við þurfum að bíða lengur. Ég er komin á það stig að ég get ekki hugsað og ég get ekki unnið. Ég hef enga einbeitingu og fólk sem ekki þekkir mig neitt mundi eflaust telja mig með athyglisbrest á háu stigi því ég flögra um allt án þess að geta stoppað við neitt. Ég verð orðin taugahrúga á sama tíma eftir viku. Maginn gerir uppsteit og hugurinn er óvirkur. Heil vika í þessu ástandi? Ómægod!!!

Við fengum góða gesti á laugardag en þá kom allur ferðahópurinn okkar nema ein fjölskylda til skrafs og ráðgerða. Við fórum í gönguferð upp í Valaból sem er rétt utan við Kaldársel og elduðum síðan asískan mat og töluðum og töluðum. Við erum öll að fara gjörsamlega yfir um á taugum og þó við vitum að sénsinn sé lítill á því að við séum með núna þá er samt séns og á honum höngum við með kjafti og klóm eins lengi og við getum.

Síðan var smíðanámskeið í gærkvöldi en þar mættu fáar en góðar konur. Ein kom beint úr messu, geri aðrir betur. Við hinar létum okkur nægja hennar frásögn af því hvað hefði verið gaman!!!! thihi