Í dag fór ég að gefa öndunum á Læknum. Þær voru aðgangsharðar og létu Molann ekki í friði en honum virtist sama. Mér var hinsvegar ekki sama. Ég viðurkenni hér með að mér finnst þessar druslur óþolandi og er skelfingu lostin þegar þær koma of nálægt mér reyndi hinsvegar að sýna stillingu þar sem herrann minn var ungur að árum og ekki víst að barnsálin hefði þolað það að öldruð móðursystir hans hefði breikað þarna í andskítnum og tekið áköf flogaköst.

Eftir lækinn fórum við á róló, ég var orðin hrædd um að ég mundi gera út af við krakkann en það rann fljótt upp fyrir mér ljós. Hann var að gera út af við mig en ekki öfugt. Ég hljóp og hljóp og prufaði öll tækin (á róló) og var að fá hjartastopp af áreynslu. Krakkamolinn var rjóður í kinnum og ljómandi af gleði meðan ég frænskutetrið var rauð og andstutt og held ég alls ekki ljómandi af gleði. Ég reyndi annað slagið að benda honum á bílinn en hann þóttist ekki taka eftir þeim tilraunum og veinaði stöðugt.."Meia, meia" Og hvað gera frænskur þá? MEIA