Vinna og sofa. Sofa og vinna. Vinna meira og sofa smá. Mikið ofsalega er þetta spennandi veröld sem ég lifi í. Ég er að verða búin að fá ofnæmi fyrir tölvunni og það er er eitthvað sem ég bjóst aldrei við að heyra frá sjálfri mér. Ussumsuss.

Fer í annað viðtal á eftir og á þá bara þrjú eftir. Er búin að pikka fjögurra tíma vinnu inn á tölvuna og viðtalið er að taka á sig smá mynd. Heyri voða lítið í annarri konunni og veit eiginlega ekkert hvað ég geri í því. Konuskömmin hvíslar á bandinu og hvernig svo sem ég sný tækinu þá heyri ég bara nákvæmlega ekkert í henni. STUUUUNA

En svona er lífið bara, ekki eintómar rósir í konfektkassanum (aðeins að hræra í þessum leiðinlega með að lífið eigi ekki að vera eintómar rósir). Mér finnst nefnilega að það eigi bara að vera rósir og get ekki alveg skiið af hverju hitt þarf að vera með? Af hverju má ekki alltaf vera gaman? Truflar það einhvern annan ef það er alltaf gaman hjá mér? Nei ég ætla ekki út á þessu hálu braut og best að snúa sér aftur að kynningunni sem ég er að bögglast við að reyna að klára.