Hugleiðingar á sunnudagsmorgni
Eins og þeir vita sem þekkja Meinvil vel þá er hún afskaplega meyr kona. Hún er allt að því aumingi. Hún vill að öll dýrin í skóginum séu vinir og heldur alltaf að svo sé þangað til annað kemur í ljós. Hins vegar er það svo að það eru ekki öll dýrin vinir. Sum meira segja éta hvert annað og liggur það í hlutarins eðli. Hluti af því að vera manneskja er að treysta öðru fólki og elska það en stundum verður trúnaðarbrestur í sambandi fólks. Þegar það gerist er afskaplega erfitt að halda áfram að vera sannur. Það þarf að vinna upp traustið aftur og það gerist ekki að sjálfu sér. Í því liggur gríðarleg vinna. Traust nefnilega kemur ekki af sjálfu sér, það þarf að hlúa að því og hugsa um það.
Sumir ganga í gegnum lífið og ef þeim verður eitthvað á messunni rétta þeir fólki afsökunarmiða og þar með er málið útkljáð. Stundum geta afsökunarmiðarnir verið orðnir svo margir að sá sem tekur við þeim getur það ekki lengur. Þá er hann ekki lengur drengur góður, allt í einu er hann kominn í hlutverk þess illa jafnvel þó að það verið gjört eitthvað á hans hlut. Aðilinn með afsökunarmiðann fyllist réttlátri reiði þess sem er búinn að biðast afsökunar og verið hunsaður.
Enn aðrir ganga í gegnum lífið án þess nokkurn tíma að biðjast afsökunar á gjörðum sínum. Það er nefnilega erfitt að biðja einhvern afsökunar. Tíminn hlýtur að laga, er ekki sagt að hann lækni öll sár?
Stundum er það svo að sárin eru orðin svo djúp að tíminn er ekki lengur fær um að laga neitt. Sárið heldur áfram að naga og naga. Á þessari stundu hefur orðið trúnaðarbrestur og þrátt fyrir að allt sé eðlilegt á ytra borði þá er eitthvað brotið og það lagast ekki af sjálfu sér. Tíminn læknar nefnilega ekki allt.
Sumt er það í lífinu sem kemur Meinvill ekki við. Þetta hljómar ótrúlega því Meinvill er forvitin og afskiptasöm með afbrigðum. Þótt ótrúlegt sé þá veit hún sín takmörk og stendur til hlés þegar það á við, jafnvel þó hún vilji helst safna liði og hefna Björns bónda. Stundum er hefndin ekki hennar og hefur ekki neitt með hana að gera. Það getur samt verið erfitt að standa og horfa á, stundum er það erfiðasta hlutverk í heimi.
Studum er það svo að hefnd er ekki það sem til þarf. Atburðir líðandi stundar eru framdir í hugsunarleysi en asinn á okkur er það mikill að ekki er stoppað til að gefa gaum að því sem sagt er eða því sem sleppt er að segja. Það er ekki stoppað til að hlusta á þögnina. Afsökunarmiðinn er réttur fram og jafnvel plástur til að bera á sárið og lífið heldur áfram. Það sem eftir stendur er að trúnaðurinn er ekki samur og verður ekki samur.
Eins og þeir vita sem þekkja Meinvil vel þá er hún afskaplega meyr kona. Hún er allt að því aumingi. Hún vill að öll dýrin í skóginum séu vinir og heldur alltaf að svo sé þangað til annað kemur í ljós. Hins vegar er það svo að það eru ekki öll dýrin vinir. Sum meira segja éta hvert annað og liggur það í hlutarins eðli. Hluti af því að vera manneskja er að treysta öðru fólki og elska það en stundum verður trúnaðarbrestur í sambandi fólks. Þegar það gerist er afskaplega erfitt að halda áfram að vera sannur. Það þarf að vinna upp traustið aftur og það gerist ekki að sjálfu sér. Í því liggur gríðarleg vinna. Traust nefnilega kemur ekki af sjálfu sér, það þarf að hlúa að því og hugsa um það.
Sumir ganga í gegnum lífið og ef þeim verður eitthvað á messunni rétta þeir fólki afsökunarmiða og þar með er málið útkljáð. Stundum geta afsökunarmiðarnir verið orðnir svo margir að sá sem tekur við þeim getur það ekki lengur. Þá er hann ekki lengur drengur góður, allt í einu er hann kominn í hlutverk þess illa jafnvel þó að það verið gjört eitthvað á hans hlut. Aðilinn með afsökunarmiðann fyllist réttlátri reiði þess sem er búinn að biðast afsökunar og verið hunsaður.
Enn aðrir ganga í gegnum lífið án þess nokkurn tíma að biðjast afsökunar á gjörðum sínum. Það er nefnilega erfitt að biðja einhvern afsökunar. Tíminn hlýtur að laga, er ekki sagt að hann lækni öll sár?
Stundum er það svo að sárin eru orðin svo djúp að tíminn er ekki lengur fær um að laga neitt. Sárið heldur áfram að naga og naga. Á þessari stundu hefur orðið trúnaðarbrestur og þrátt fyrir að allt sé eðlilegt á ytra borði þá er eitthvað brotið og það lagast ekki af sjálfu sér. Tíminn læknar nefnilega ekki allt.
Sumt er það í lífinu sem kemur Meinvill ekki við. Þetta hljómar ótrúlega því Meinvill er forvitin og afskiptasöm með afbrigðum. Þótt ótrúlegt sé þá veit hún sín takmörk og stendur til hlés þegar það á við, jafnvel þó hún vilji helst safna liði og hefna Björns bónda. Stundum er hefndin ekki hennar og hefur ekki neitt með hana að gera. Það getur samt verið erfitt að standa og horfa á, stundum er það erfiðasta hlutverk í heimi.
Studum er það svo að hefnd er ekki það sem til þarf. Atburðir líðandi stundar eru framdir í hugsunarleysi en asinn á okkur er það mikill að ekki er stoppað til að gefa gaum að því sem sagt er eða því sem sleppt er að segja. Það er ekki stoppað til að hlusta á þögnina. Afsökunarmiðinn er réttur fram og jafnvel plástur til að bera á sárið og lífið heldur áfram. Það sem eftir stendur er að trúnaðurinn er ekki samur og verður ekki samur.
