Það er gott að eiga góða nágranna. Sumir nágrannar geta hins vegar verið soldið dularfullir svo ekki sé nú meira sagt. Í mínu húsi búa m.a. tveir karlar sem eru skrítnir hvor á sinn einstaka hátt og ekkert nema gott um það að segja. Annar hefur gripið í sig að ég viti allt um gamla íslenska málara og tekur mig reglulega á eintal til að segja mér frá hinum og þessum málverkum sem hinn og þessi málari hafa málað (Kjarval og svona kallar sem ég þekki ekki neitt). Hinn hefur til þess bara svona heilsað og starað á mig þegar ég bruna fram hjá honum í hraðgöngu þess sem ekki vill tala við nágranna sína. Í gær hinsvegar breyttist samband okkar.

Ég var að lesa Gosa fyrir Molann (Gosi kemur sögunni ekkert við, ég er hinsvegar viss um að þið viljið heyra hvaða bækur við lesum saman) þegar það er hringt á bjöllunni, ekki dyrahnappsbjöllunni heldur hinni. Hmmm hugsa ég.. voru ekki fjandans útvarpskallarnir á ferðinni fyrir nokkru, varla eru þeir komnir aftur til að reyna að grípa mig við það saknæma athæfi að horfa á sjónvarp sem ég á ekki til. Ég skeiða til dyra full forvitni og á eftir mér trítlar Molinn með Gosabókina sína. Fyrir framan stendur Nágranninn með dunk í plastpoka og lítinn pendúl í hinni hendinni. Hann horfir lengi á mig og segir svo hægt..."má ég trufla þig augnablik?". Ég held það nú og býð manninum inn, en hann tvístígur á dyraþrepinu, skýtur svo hausnum inn og horfir á draslið (þrjár íþróttatöskur því ég og Molinn er MJÖG latabæjarleg þessa dagana) og dregur sig svo til baka og umlar eitthvað. Biður mig svo að rétta sér vinstri höndina, sem ég geri og er inni í mér farin að flissa soldið en þori ekki fyrir mitt litla leiti að sýna kallinum það. Á meðan slökknar ljósið á ganginum þannig að þarna stöndum við á dyraþrepinu, kallinn í myrkrinu og ég og molinn í ljósinu fyrir innan. Kallinn starir á mig meðan hann sveiflar pendúlnum af miklum móð og umlar eitthvað.. "ég vissi það, ég vissi það" ...
hmm hvað vissuru? Er ég að missa af einhverju?
Nema kall byrjar að stara á molann og segir, "þarna ertu með lítinn dreng". Ég var nærri búin að missa út úr mér "no sjitt sherlock" en passaði mig á síðustu sek og kinkaði bara kolli. "Hvaða drengur er þetta", spyr kall og ég svara að þetta sé systursonur minn og við það virðist karlinum verða rórra og hann spyr hvort hann megi prófa litla drenginn líka. Já, já prófaðu okkur bæði í guðanna bænum. Hann byrjar að sveifla pendúlnum yfir vinstri hendi Molans og ég er ekki frá því að sveiflurnar hafi verið aðeins öðru vísi en ég skal vísu viðurkenna að ég var svo mikið að reyna að hemja mig við að fara ekki að flissa að ég sá ekki alveg allt. Nema kallinn er svakalega ánægður með Molann, kinkar kolli mörgum sinnum og umlar "ég vissi það", síðan snýr hann sér við með baukinn og pendúlinn og býst til við að hverfa í myrkrið á ganginum. Ég spyr hvað hann hafi verið að prófa og þá fer að færast líf í karlinn. Hann snýr sér aftur að mér og sveiflar bauknum: "sko í sumar las ég grein um þetta lyf sem hjálpar fólki að glíma við minnisleysi og margt fleira og þú þyrftir að taka þetta lyf en ekki litli drengurinn. Hann framleiðir nóg sjálfur. Nú þarf ég bara að finna einhverja samkynhneigða og sjá hvort þeir séu eins".

Nú lá við að ég missti mig. Samkynhneigðir, hvernig ættu þeir að vera öðru vísi? Ha, ha ég þorði ekki að sýna svipbrigði því ekki ætla ég að fara ræða við nágranna mína um mögulega fordóma þeirra, ég sagði því bara "en spennandi, þú leyfir mér kannski að fylgjast með!" Ó nei um leið og ég sleppti þessu út vissi ég að ég væri komin á hættulegar slóðir því nú er hætta á að kallinn fari að banka upp á aftur til að segja mér niðurstöðurnar... hann fór og ég lokaði hurðinni og þá sagði Molinn fyrstu setninguna frá því ég opnaði hurðina: "hvað var maðurinn að gera?.. " "ég bara veit það ekki" svaraði ég og svo byrjaði ég að flissa og flissa og drengurinn náttúrulega skellihó með mér þó hann vissi ekkert af hverju ég væri að hlægja. En ég á þá bara von á að hinn nágranninn banki upp á í kvöld og haldi smá fyrirlestur um Kjarval kallinn...

En mig vantar lyf við minnisleysi!