Þá erum við búnar að fara og versla. jamm. Sigga tók okkur til næsta bæjar en þar var opið til 9.30 og við orðnar alveg viðþolslausar að geta ekki eytt neinum peningum nema í leigubíla. Sem bæ the vei er dolsið fyndið. Tvö kvöld í röð fengum við sama bílstjórann. Þetta er milljónaborg og því litlar líkur á að það gerist. Bílstjórinn var mjög hissa og spurði hvort það væri ekki öruggt að hann hefði keyrt okkur áður og við vorum sammála því. Þá sagði hann okkur að litlar líkur væru á því að svona gerðist því það væru 1200 bílstjórar hjá þessu fyrirtæki og alltaf 800 á vakt.

En í gær fórum við að versla. Í litlum bæ sem heitir Spækenisse (give or teik few letters). Þar kom það upp að við Armour erum dottnar úr allri æfingu að versla. Við skröltum á eftir Siggu alveg gráti næst og veinuðum að vildum fara heim, við færum þreyttar, megum við fá coke og allur þessi pakki. Sigga lét þetta ekkert á sig fá, sagði að vísu að við værum aumu Íslendingarnir, og ekki landi okkar til sóma. Íslendingar væru þekktir fyrir "shop till you drop" en hér værum við veinandi. Hún fann veintgastað og þá tókum við gleði okkar aftur enda á góðri leið með að missa kjörþyngd á öllu þessu labbi.