Meinvill í myrkrunum

...and all of the angels..

29 september 2005

Ég verð að viðurkenna ákveðinn löst í fari mínu. Þegar mér leiðist þá dett ég ofan í sjónvarpið og horfi liggur við á hvað sem er. Núna t.d. finn ég að ég er að verða húkkt á Americas Top Model. Ég ligg í sófanum og gjörsamlega tapa mér yfir þessum þætti. Það sem mér finnst merkilegast er hvernig stelpurnar virðast gjörsamlega tapa sér í þessu og þá er ég ekki að meina í keppninni heldur frekar í einhverjum tittlingaskít og rifrildi. Ég hef líka verið stelpa og þannig hef ég tilheyrt nokkrum hópum en ég man ekki til þess að þetta hafi verið svona. Eða er ég bara svona gleymin? Auðvitað kemur það inn í að ég rekst mjög illa í hópi þannig að ég er yfirleitt úti að aka þegar eitthvað gerist, kannski er það bara málið? Að ég taki ekki eftir þessu í mínum hópum? Eða eru amerískar stelpur svona miklu meiri tuðarar en íslenskar? Ég veit það ekki, á ekki von á að íslenski peppersvennen (þetta er nýyrði yfir barchelor en það orð fer svo í taugarnar á Skakka að ég bjó til nýtt) verði svona dramatískur. Ég sá einhvern þátt í síðustu viku þar sem verið var að kynna liðið í þáttunum og annan eins aumingja þátt hef ég ekki séð lengi. Þetta var svo hægt og langdregið að athygli mín var horfin innan 5 mínútna, ég var því á fjarstýringunni allan þáttinn. Fannst eiginlega mest athyglisvert hvað allir telja sig góðar manneskjur. Úff en spennandi sjónvarpsefni að horfa á allar góðu stelpurnar "slást" um góða piparsveininn. SPENNANDI eða ekki, mér sýndist alla vega að ég myndi ekki missa svefn yfir þessum þætti. Hinsvegar horfði ég á Sirrý í gærkvöldi þar sem efni þáttarins stendur mér nærri (nei ég er ekki verkfræðingur eða jarðfræðingur og ég er ekki í hjólastól og ég á ekki hunda). Mér fannst liðið í salnum komast mjög vel frá sínu en mér fannst Sirrý sjálf soldið óundirbúin, æi ég veit það ekki. Kannski er það alltaf þannig ef mar getur samsamað sig með efninu að manni finnst að spyrillinn hefði átt að vita meira og spyrja öðru vísi. En svona er þetta bara. Ég fékk hinsvegar svona flassbakk í þennan tíma hjá okkur Skakka og er afskaplega fegin að við meigum ekki lengur vera með. Þetta er slítandi ferli og drepur mann að innan. Félagsráðgjafinn sem við töluðum við í sumar var afskaplega upptekin af þessu og hvaða áhrif þetta hefði haft á okkur og á okkar samband. held hún hafi ekki trúað okkur þegar við reyndum að segja henni að þetta hefði ekki haft mikil áhrif á sambandið. Það er nefnilega kannski ekki rétt að segja "engin áhrif" því auðvitað hefur sorg alltaf áhrif á mann og fyrir mér er þetta sorglegasta tímabil ævi minnar. Það var stundum svo erfitt að halda haus og halda áfram og reyna að halda áfram í vonina. Og um leið er þetta frekar niðurlægjandi því stóran hluta tímans er ókunnur maður með tæki að skoða mann að innan og maður liggur á bekk með útglennta fætur og reynir að vera bjartsýnn. ÚFFFFFFF Og svo segir fólk þessar setningar eins og "slakaðu bara á þá kemur þetta" eða "passaðu bara að vera ekki stressuð því stress hefur svo mikil áhrif" eða "vinkona mín fékk sér hund og þá kom þetta" besta setningin er reyndar "vinkona mín ættleiddi barn og þá kom þetta hjá henni". Ef sú vinkona hefur t.d. ekki haft neina eggjastokka þá skil ég ekki alveg hvernig hundur eða ættleiðing hefur farið að því að koma öllu af stað. En þetta eru bara svona hugleiðingar eftir þáttinn í gær.

script type="text/javascript" src="http://www.haloscan.com/load.php?user=annakr"> << Til baka


Powered by Blogger