Hrönn spyr í uppnámi:
Ég get svarið það, eru til pokkettar á 13,5 metra á heimilinu.

Égverð eiginlega að svara þessu. Já auðvitað eru til svo margir metrar. Þegar við fluttum saman fyrir örófi alda uppgötaðist að mínar veraldlegar eignir samanstóðu einna helst af bókum. Eftir miklar samningaumræður um hvaða bækur yrðu lífsnauðsynlega að vera í hillum (allar) og hverjar gætu farið í kassa í geymsluna (engin) þá fór haukurinn í þennan forláta verkfærakassa (sem aldrei lenti í umræðunni hvort mætu vera í íbúðinni eða lentu í geymslu huh) og náði í málband (eða tommustokk).

Hann raðaði nokkrum bókum upp í einfalda röð (tæmdi einn kassa) tók síðan þetta fína málband og mældi bókaröðina. Síðan taldi hann kassana og margfaldaði þetta sem hann hafði mælt. Svona fékk hann út að það vantaði 13,5 metra af hilluefni fyrir pokkettana mína. „Og heldur þú virkilega að það sé nauðsynlegt?"

Ég hafði starað á þessar aðfarir í forundran, verandi ekki mjög tæknilega sinnuð, og tókst nú á loft: „Bækurnar mína verða þar sem ég verð"

Mjög dramatískt en það virkaði og hann keypti þessa metra alla. Að vísu með því loforði að ekki yrðu keyptar fleiri bækur, aldrei, ekki einu sinni ein. Ég stóð þetta loforð alveg til jóla en þá fór fólk (sem ekki vissi af þessu öllu) að gefa mér jólagjafir. Og hvað var í öllum litlu ferköntuðu pökkunum mínum?

Ó jú, nefnilega fleiri pokketar. Þetta varð til þess að allt í einu voru komnar umframbækur og þá sá ég mér færi á að bæta nokkrum við, ekki mjög mörgum, bara nokkrum. En nú vantar okkur metra. Nokkra. Bara nokkra.

Ég er meira að segja búin að fara með nokkrar bækur niður í geymslu en tók þær að vísu upp aftur þegar ég fattaði að það væri svo langt síðan ég hafði lesið þær!