Talandi um guð og trúmál. Mikið assgoti finnst mér Guð skemmtilegur í Famely Man. Ég get alveg samsamað mig við þann Guð, að þetta sé svona tilviljunarkennt hvað hendir hvern og einn. Gott dæmi um það er þegar dóttirin í þættinum veinaði "Ó Guð mig langar til að deyja".. Á sömu stundu er Guð með vélbyssuna sína á himnum og er kominn með rauðan miðunarpunkt á ennið á henni þegar síminn hringir hjá honum. Hann væflast eitthvað aðeins en ákveður að svara í símann og voila.. stúlkukindin fær að lifa.

Ég held nefnilega að svona sé þetta gert. Við reynum svo að skilja hvað er að gerast og komum upp með hugtök eins og karma og syndir úr fyrra lífi og breið bök og fleira. Og setningar eins og "Guð leggur ekki meira á þig en þú getur borið" komm onn hverslags dómadags þvæla er það??? Hvað með allt liðið sem er lokað inn á hæli af því það hefur gefist upp á að taka það sem bar að höndum? Og setningar eins og "Guð elskar þá sem deyja ungir". Amma mín varð næstum níutíu ára.. ein af langömmum hr. Meinvill varð miklu meira en hundrað ára. Þýðir það að Guð elskaði þessar konur ekki? Ég skil ekki svona setningar. Ég hefði eiginlega átt að velja mér guðfræði en ekki það sem ég valdi (eða álpaðist í)